Mateczki w służbie kompleksu jot cz. 3

Mateczki w służbie kompleksu jot cz. 3
Piotr Bein 28.1.2010
Czytaj cz. 1, cz. 2

Nano-pył uchodzi z Manhattanu. Zdjęcie satelitarne 12.9.2001.

Rozpad materii
Jim Hoffman zbilansował energię potrzebną na sproszkowanie wież oraz ogrzanie pyłu, pary wodnej i powietrza. Przekroczyła ponad 10-krotnie energię potencjalną masy wież, podawaną oficjalnie za przyczynę sproszkowania. Czyli oficjalna wersja spisku 11.IX Osamy bin Ladena pada choćby z podstaw fizyki. Hoffman zauważył, że kłęby pyłu posuwały się bez mieszania z zimnym powietrzem, tj. pod wpływem rozszerzania termicznego, zatrzymując się na dość wyraźnej granicy. Ludzie, którzy znaleźli się w kłębach, poczuli niezwykłą ich siłę. Fotoreporter  z New York Daily News, David Handschuh: „Dobiegłem do końca kwartału i skręciłem, kiedy porwała mnie naprzód fala gorącego, solidnego czarnego ciepła (ang. „hot, solid, black wave of heat”). Dosłownie uniosła mnie nad ziemię i przeniosła na ok. długość kwartału.”

Widok na kłęby pyłu po wieży północnej (widoczny kikut jej rdzenia) z drugiego brzegu Hudson: chmury ogarniają wysoki na 160 m kompleks Światowego Ośrodka Finansowego. http://911review.com/attack/wtc/dustclouds.html

Dr Judy Wood ma wykształcenie w inżynierii budowlanej i mechanice inżynierskiej (fizyka kwantowa) oraz doktorat w naukach o materiałach inżynierskich. Od czasu odkłamywania przez nią oficjalnej wersji 11.IX odmówiono jej profesury. Zbadawszy fotki i wideo z katastrofy, zauważyła ww. granicę kłębów i to, że pył opadł dość szybko, jakby był gruboziarnisty, po czym samoistnie zaczął wznosić się, jakby uległ rozdrobnieniu na nano-drobinki.
Białawy pył widać w następnych dniach z satelity. Wg świadków, nie tyle zapach pyłu był przykry (w tym nieco woni spalonego budynku), co palenie-kłucie w nosie i górnych drogach oddechowych. Niektórzy ratownicy mieli maski z zapisem pobranej dawki, inni żadnych masek, ludność zatykała nosy lub chroniła rękawem czy chusteczką. Władze walczyły nieskutecznie z nano-pyłem, intensywnie spryskując ulice wodą.

Na miejscu zawalenia wież, pierwszą noc przywożono ziemię (120 ciężarówek) zamiast szukać szczątków ludzkich. Gruzowisko w porównaniu ze spodziewaną objętością gruzu było niesamowicie małe, rosło dzięki ziemi przywożonej ciężarówkami załadowanymi poniżej linii burty, jakby przechodnie nie mieli widzieć ładunku. Podobnie sekretnie odwożono nałożoną przedtem a już „zużytą” ziemię z miejsca katastrofy.

Ucieczka przed kłębami. ABC News. Kłęby zatrzymały się nagle kilkadziesiąt metrów na lewo.

Białe „opary” czy „dym” unosiły się z gruzowiska, wg mediów z powodu „trwającego pożaru” oraz „rozgrzanego metalu” pod powierzchnią. Woda nieustannie pryskana na „gorące miejsca” nasączyła nawiezioną ziemię aż powstawały kałuże, a mimo to nie widać parowania wody. Media nagłośniły gorąco przy odgruzowywaniu — koparki wyciągały rozgrzany do czerwoności metal. Wg specyfikacji, maszyneria nie wytrzymałaby w takich warunkach, np. teleskopy hydrauliczne wysiadłyby dużo poniżej punktu wrzenia wody. Inne zdjęcia pokazują ratowników wpatrujących się w wąski otwór emanujący światłem „roztopionego metalu” – gdyby tak było, poparzyliby sobie twarze. Ratownikom „topiły się” podeszwy i rozgrzewały wkładki stalowe w butach; dr Woods spekuluje, że rozpadały się pod wpływem tego samego czynnika, ktory sproszkował wieże. Trudno jednak wątpić w relacje ratowników o gorącu i poparzeniu łap u psów ratowniczych.

Na ulicach, gdzie przeszły kłęby pyłu, o niezwykłych jego własnościach świadczą pojazdy ogołocone z lakieru i od razu zardzewiałe, z brakującymi klamkami, w niektorych przypadkach bez bloków silnikowych, bez siedzeń jak po pożarze, ale bez spodziewanych oznak zwęglenia ani sadzy. Na tych samych ulicach nie widać zwłok, mimo że nie wszytkim udało się ubiec kłęby. Są natomiast wszędobylskie nienaruszone papiery z wież.

Zwłoki wyparowały
Podobnie jak na Bali, spisek mateczkami i kuleczkami 11.IX wyparował 45% z niemal 3 tys. ofiar zamkniętych w WTC1 i 2. W ciągu nanosekund zamienili się w pył lub kawałeczki kości, jak ok. 100 tys. istnień w Hiroszimie i Nagasaki. Liczbę zamordowanych w WTC 11.IX szacuje się na 2780 trzy lata później. Na nic badania DNA: niemal połowy ofiar nie odnaleziono. Sześć tygodni po ataku zidentyfikowano tylko 425 osób, a rok po, tylko połowę. Znaleziono w gruzach 19906 szczątków ludzkich, a 4735 z nich zidentyfikowano. Z jednej osoby pochodziło do 200 kawałeczków. Spośród 1401 zidentyfikowanych, w 673 przypadkach pomogła jedynie analiza DNA, a zwłok w całości było tylko 293, z czego zaledwie 12 można było odróżnić wizualnie.

Jedna z ulic po przejściu kłębów. Zniszczone pojazdy. Czy były ofiary ludzkie i co się z nimi stało?

Charles Hirsch, badacz medyczny z magistratu Nowy Jork informował setki rodzin i przyjaciół ofiar, że być może identyfikacja nigdy się nie uda. Zakończyła się na początku  2005 r. po wyczerpaniu możliwości. Associated Press podsumowało (23.2.2005) wyniki niezbyt odmienne od tych sprzed roku:

• prawie 2800  ofiar
• mniej niż 300 zwłok w całości
• mniej niż 1600  ofiar zidentyfikowanych, a ponad 1100 nie
• ponad   800 ofiar zidentyfikowanych dzięki DNA
• niemal 20 tys. kawałeczków ciał
• ponad  6 tys. kawałeczków tak małych, że wchodziły do probówki
• ponad  200 kawałeczków od jednej osoby
• niemal 10 tys. niezydentyfikowanych kawałeczków zamrożono na przyszłe badania.

Dziwne zniszczenia po przejściu kłębów: brak klamek i niektórych bloków silnikowych, brakująca tapicerka i obicia wewn, bez spodziewanych śladów pożaru. Niektóre pojazdy pozbawione lakieru i już zardzewiałe. Podobnie jak po eksplozji w Kuta Beach na wyspie Bali.

Rok po zakończeniu oficjalnej identyfikacji ofiar, przy okazji prac w 2006 r. na dachu budynku Deutsche Bank 130 m na południe od byłego WTC7 znaleziono ponad 300 fragmentów kości ludzkich. Usuwając substancje toksyczne osiadłe 11.IX, w przygotowaniu do rozbiórki tego 43-piętrowego wieżowca, robotnicy znaleźli w żwirze zgrabionym na bok kawałeczki kości przeważnie mniejsze niż 1,5 mm (USA Today  13.4.2006). Oburzeni faktem braku badań w takich miejscach, członkowie rodzin ofiar domagali się wstrzymania wyburzeń aż do dokładnego przeszukania na obecność resztek ludzkich.

New York Daily News doniósł (14.4.2006), że na drugi tydzień kwietnia 2006 r. wciąż nie zidentyfikowano 1151 z 2749 ofiar, a badaczowi medycznemu miasta zostało ponad 9 tys. niezidentyfikowanych szczątków. W październiku 2006 r. robotnicy wykryli dalsze szczątki w 2 otworach kanalizacyjnych (NY1 News 20.10.2006; Chron.com 23.10.2006). W kwietniu 2008 r. znaleziono szczątki następnych 4 ofiar w podbudowie drogi z czasów usuwania gruzów po 11.IX. Rozbiórkę drogi celem znalezienia szczątków rozpoczęto po odkryciu w ww. kanalizacji (Associated Press 8.4.2008).

Nie jest prawdopodobne, żeby uderzenia samolotów i pożary zniszczyły ciała ludzkie do nierozpoznania. Zawalenia wieżowców nigdy jeszcze nie rozbiły ciał na tak drobne części i nie brakowało aż tylu ofiar w wyliczeniach identyfikacyjnych. Nigdy przedtem budynki o potężnej stalowej konstrukcji nie zawaliły się od ognia, ani stal nie stopiła się poniżej swego punktu topnienia. Siła fatw islamistów? Taaa… Spiskowcy z wewnątrz rządu USA liczyli na to, że broń jądrowa zatrze ślady ich zbrodni, zamieniając w pył materiały wież, samolotów oraz ciał w samolotach i wieżach. Dowody zbrodni zniszczono, usuwając przedwcześnie gruzy wież i szczątki samolotów, zatajając wyniki badań radiologicznych i składu pyłu oraz szczególy zgonów i zachorowań ratowników i mieszkańców. Kremacja zwłok w nuklearnym inferno załatwiła problem możliwego odkrycia, że np. pasażerów lotów 11 i 175, które uderzyły w WTC, zamordowano w innym miejscu, a samoloty były zdalnie kierowane.

11.IX to robota wewnętrzna rządu „amerykańskiego” (tak jak mamy „polski”), zbrodnia ludobójstwa, wojenna, agresywna i przeciw ludzkości. Może sobie Obama-marionetka straszyć, że nie wolno dociekać 11.IX (jak Holocaustu!). Odpowie wraz ze zleceniodawcami z kompleksu jot, bo napisano:

„nie ma nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani tajnego, co by nie stało się wiadome”  – Łk 12:2

C.d.n. a materiały źródłowe w ostatnim odcinku.
Prawa autorskie Piotr Bein
Grafika: http://drjudywood.com/videos/hiroshima.html

Konstrukcja WTC 1 i 2 (od lewego dołu ruchem zegara): (1) Ponad hallem, zewn. słupy stalowe szer. ok. 1 m w odstępach ok. 1 m na okna. Jak samoloty przedarły się bez odbicia choćby końców skrzydeł i ogona? (2) Strop: 10 cm zbrojonego betonu na blasze i lekkich kratownicach poszło w proszek. Dla samolotu pędzącego kilkaset km/h stropy osadzone w sztywnej konstrukcji są jak noże: nawet jeśli słupy przepuściłyby pochylone skrzydła i ogon, częściowo powinny one zostać obcięte, zmiażdżone i odbite na zewnątrz, jeśli nie rozlecieć się w konfetti. (3) Detal ściany zewn. Samolot wniknął w to jak w masło? (4) Rdzeń. .

Każdy z samolotów zaatakował wieże na wysokość kilku pięter, płyty stropowe powinny były obciąć skrzydła i ogon, nawet jeśli kadłub idealnie zmieściłby się między kondygnacjami i wpadł do środka przełamując słupy zewnętrzne (fizyczna niemożliwośc jako że konstrikcja samolotu jest miększa i bardziej krucha niż budynek). Wieże zaprojektowano na uderzenie samolotu i pożary, zachowałyby stabilność w wichurze 160 km/h, nawet gdyby na parterze usunąć całą ścianę zewn. słupów i pół drogi na prostopadłych ścianach. Wieżowce stalowe nie walą się od pożaru.