Miliony ludzi, które można było ocalić

Przegląd książki Min Hametzar rabina Weissmandla, opisującej brutalną rolę syjonistów w niechęci do  uratowania swoich braci

Autor I. Domb, tłumaczyła Ola Gordon, korekta Piotr Bein 10.1.2019

Dziś państwo Obamy z totalitarnym prawem i aparatem przemocy, wtedy państwo Hitlera. Produkty kompleksu jot. Strzeżcie się, masy gojowskie i żydowskie…

 

Jest wiele książek, które napisano, przeczytano i zapomniano. Ale nie wolno dopuścić, by tę książkę spotkał ten sam los. Jest to kronika napisana przez rabina Michaela Ber Weissmandla w l. 1942 – 1945 pt. Min Hametzar (Z głębin),  opublikowana w jęz. hebrajskim. Niewiele osób ją przeczytało. Stąd opisane w niej porażające fakty nie są wystarczająco znane.

Kto może sobie wyobrazić hitlerowski Holokaust? W jakim języku powinien on być opisany? Wszystkie słowa znane ludzkiej mowie używane są do opisywania standardowych wydarzeń; nabyły codziennie używanych znaczeń i zostały uformowane z brakiem możliwości oddania okropności Auschwitz lub Treblinki. Co można powiedzieć, by ktoś zrozumiał dzikie krzyki nocne, kiedy nasi bracia i siostry prowadzeni byli na rzeź? I w jaki sposób można przekazać przemianę szlachetnych żydów na zwierzęta przygotowane na rzeź?

Ściany wysokości drapaczy chmur zapobiegły usłyszeniu ich krzyków. Wśród tej okropnej ciszy stworzonej przez człowieka, najbardziej wartościową część żydowskiego ludu stłoczono w murach getta, głodną i spragnioną, w epidemiach i torturach, gorzko płaczącą… wśród swoich do samego końca udręki, gdy ładowano ich do zatłoczonych bydlęcych wagonów na tydzień trwające podróże, w których sami jeszcze żywi, jak i ciała niektórych z nich, dojechali do rzeźni i komór gazowych. Gdzie spośród znanych słów można znaleźć odpowiednie do opisania tych wydarzeń? Kto może wymyślić nowe wyrażenia, by je w należyty sposób opowiedziały?

A wszystko to działo się na skutek rozkazów niewinnie wyglądającego biura, gdzie metodami nowoczesnej cywilizacji mordercy z SS wydawali rozkazy. Poprzez reakcję łańcuszkową, wprawiały one w ruch całą machinę śmierci i zniszczenia i końca nie można było przewidzieć. Jeden ruch pióra kończył życie setek tysięcy ludzi. Kilka słów wartych miliona. I tych kilku oficerów wprawiało w ruch koła Auschwitz, Treblinki, Einzatzkomados; głębokie doły opuszczonych równin Europy przepełnione ludzką krwią. Za tym wszystkim stała taka siła, taka potęga militarna, że jedynie zwycięzcy wojny światowej zdolni byli jej w tym przeszkodzić.

Jakże zdziwiony był rabin Weissmandl, kiedy odkrył, że te ruchy piórem łatwo możnaby usunąć, że tragedię Żydów możnaby w znacznym stopniu złagodzić prostymi ‘staromodnymi’ metodami. Ile setek tysięcy, a może nawet milionów Żydów możnaby uratować.
Wisliceny był niemieckim oprawcą Żydów na Słowacji, przedstawicielem Reichmanna odpowiedzialnym za zakładanie gett, niszczenie w nich życia i w końcu za wysyłkę na rzeź setek tysięcy Żydów ze Słowacji i sąsiednich krajów. Spełnił swoją misję tak, jak zaplanował Reichmann i jak dyktowały mu własne zachcianki. Jego kraj był pierwszym w Europie zobowiązanym do dostarczania Żydów na rzeź, gdyż właśnie Słowacja jako pierwsza była okupowana przez Hitlera – nawet wcześniej niż Polska. Marionetkowy rząd kardynała Tissu poprosił Hitlera by „oczyścił” jego kraj z Żydów. Oficjalnie nawet zapłacił Niemcom za transport i Wisliceny był najwyższym przywódcą i organizatorem. Zawsze pijany od alkoholu i krwi, pozornie nie do usunięcia.

W końcu 1943 r., kiedy dwie trzecie słowackich Żydów wywieziono „do pracy”  w odległym miejscu, Rabin Weissmandl dowiedział się od niejakiego Hochberga, intryganta SS i z-cy Wisliceny, że jego szef był również chciwy na pieniądze. Zdarzało się, że niejednokrotnie pieniądze kupowały niektórym pomoc w formie odroczenia ich wywozu. Zadowolony z odkrycia, rabin skonsultował się z teściem, znanym i szanowanym rabinem z Nitry, który zgodził się, że jeżeli ta staromodna metoda odnosiła skutki, nie było zastrzeżeń do jej wypróbowania, by ratować wielu ludzi.

Rabin Weissmandl napisał o Hochbergu: Pierwszy raz byłem u niego w piątek latem 1942 r. Stałem na korytarzu koło jego biura. Wszystkie poczekalnie wypełnione były ludżmi zamierzającymi błagać Hochberga o odroczenie tego najważniejszego wyjazdu do ‘pracy na wschodzie’, jak wielu jeszcze wierzyło. Słyszałem Hochberga rozmawiającego przez telefon z Wislicenym, swoim szefem: „melduję, że pociąg odjechał z 727 mężczyznami, 637 kobietami i 1667 dziećmi, razem 3028. Rozkaz!”. Ta suma nigdy nie wyjdzie mi z pamięci, 1,600 dzieci! Żadne krzyki i żadne łzy. Nikogo to nie obchodzi. Cały świat pogrążony w ciszy. Rozkaz, Herr Hauptsturmbanfuehrer.

Jednej ze słynnych osób z Pressbergu, rabinowi Aharonowi Gruenhutowi udało się spowodować, by Hochberg nabrał zaufania do rabina Weissmandla. Rabin zorganizował ich potajemne spotkanie. Przedstawił się Hochbergowi jako reprezentant światowego rabinatu. Aby wywrzeć jak najlepsze wrażenie, okazał paszport z brytyjską wizą wydaną przed wybuchem wojny i powiedział Hochbergowi o wyjazdach do Londynu oraz o różnych konferencjach. Następnie powiedział, że jest na tajnej misji największego znaczenia jako przedstawiciel światowego żydostwa, które skontaktowało go przez amerykański Joint w Szwajcarii [American Jewish Joint Distribution Committee, skrótowo Joint, tj. Amerykańsko-Żydowski Połączony Komitet Rozdzielczy — PB]. Wiadomość otrzymana od nich mówiła, że byli przygotowani na zapłatę w gotówce za zaniechanie następnych transportów słowackich Żydów na wschód. ‘Joint’ zapłaciłby każdą sumę wskazaną przez jego szefa Wisliceny’ego. Podkreślił, że ta misja nie jest organizowana przez lokalnych Żydów.

W trakcie tej rozmowy, kiedy losy wojny zaczęły przechylać się na stronę nieprzychylną Hitlerowi wskutek ciężkich strat na wschodzie, zadanych przez aliantów przy wsparciu Amerykanów, rabin mógł z amerykańską siłą taktownie wsunąć w umysł Hochberga cień wątpliwości co do niemieckiego podboju świata, a bardziej specyficznie — do sytuacji Hochberga po zakończeniu wojny. Przekazał mu, że byłoby korzystne zapewnienie bezpieczeństwa zarówno jemu jak i jego szefowi. Dodał, że ma pełnomocnictwo światowego żydostwa, że jeśli się zgodzą na zaniechanie dalszych transportów, on i Wisliceny będą bezpieczni.

Hochberg zdenerwował się tymi sugestiami, ale w miarę trwania rozmowy uspokoił się i uważnie wysłuchał propozycji, po czym powiedział: muszę porozmawiać z Wislicenym. Wyszedł natychmiast i rabin Weissmandl czekał. Każda minuta wydawała się godziną, każda godzina wydawała się wiecznoscią. Zmęczony siedział oczekując na odpowiedź, wierząc, że życie wielu pozostałych słowackich Żydów wisi na włosku.

Siedział przez wiele godzin, kiedy nagle otworzyły się drzwi i Hochberg wybiegł z pokoju. Podekscytowany mówił szybko, w końcu powiedział:

Sprawa załatwiona. Mój szef wyznaczył sumę 50 tys. dolarów i nie będzie dalszych transportów, ale jego warunki są następujące: pokaże swoją dobrą wolę – pierwsze trzy transporty: wtorek, czwartek i przyszły wtorek – każdy około 3 tys. dusz, będą wstrzymane, ale w następny piątek musi otrzymać pierwszą ratę 25 tys. dolarów. Póżniej nie będzie żadnych transportów przez siedem tygodni, by umożliwić zgromadzenie i dostarczenie drugiej raty 25 tys. dolarów, po czym nastąpi całkowite wstrzymanie dalszych transportów. I jeden więcej warunek – musisz udowodnić, że pieniądze pochodzą z zagranicy, a nie od słowackich żydów.

Drugi z wymienionych warunków był niezmiernie ważny dla tego oprawcy, gdyż stanowił  gwarancję bezpieczeństwa, jeśli światowe żydostwo stało za tą umową. Rabin nawet nie myślał, że słowaccy Żydzi mogliby zebrać taką sumę, ponieważ dotąd zabrano im wszystko, co mieli. Ale z drugiej strony nie mógł sobie wyobrazić, by bogaty Joint mógł nie dostarczyć stosunkowo niewielkiej sumy, by ocalić dziesiątki Żydów od unicestwienia w niemieckich rzeźniach.

Rabin Weissmandl opuścił biuro Hochberga z nadzieją i radością. Spieszył się do domu w Nitrze, by poinformować teścia i rozpocząć starania o realizację zawartego porozumienia. Pomimo poczucia szczęścia z możliwości uratowania tak wielu Żydów, odczuwał również pewną rezerwację. Czuł, że Joint będąc daleko, nie widzi jak wielka jest ta tragedia i że syjonistyczni przywódcy współpracujący z Joint mogą kalkulować inaczej. Ale zaproponował, by w wykonanie tego zadania włączyć przedstawicieli  spoza Kanzelei (Rada Ortodoksyjnych Społeczności Żydowskich), a nawet grupy syjonistów i nie-ortodoksów.

Wysunięto wtedy nazwisko pani Gisi Fleischman, która pochodziła z kół syjonistycznych i przed wojną reprezentowała Joint na Słowacji. Dobrze znana, była też odważną o dobrym sercu i jej opinia miałaby duże znaczenie w Joint. Właściwą była również rozmowa z panem Fuerstem – znanym z uczciwości i możliwości finansowych.

Pośród różnych rodzajów broni, w które wyposażyli się syjoniści w celu przebijania ścian oporu na ich wpływy, jest jeden najważniejszy: ahavas Yisroel – miłość do braci Żydów. Ten slogan jest bardzo ważny dla religijnych Żydów. Syjoniści wyjaśniali, że ich celem jest nabycie państwowości i zapewnienie schronienia dla cierpiącego żydostwa.

Nasza długa i zakrwawiona ścieżka do chwili obecnej — trwające 2 tys. lat wygnanie, z jego inkwizycjami, prześladowaniami, pogromami, zabijaniem i torturami, zawsze istniała w umyśle każdego Żyda. Rzadko gdzie było miejsce na świecie zamieszkałe przez Żydów, albo okres, w którym nie było krwi i łez na rękach licznych prześladowców z wszystkich narodów.

Być może sami syjoniści początkowo wierzyli w takie rozwiązanie i to było ziarenkiem współczucia, dającego im siłę wywierania wpływu na innych. Syjonizm wierzył, że rozwiązanie sprawy narodowościowej, odnoszącej się do każdego innego narodu, odnosi się także do Żydów, jako że syjoniści nie widzieli różnicy między Żydami a innymi narodami na świecie. Dla syjonizmu nie istniała wiara w wygnanie wskutek niebiańskiego dekretu jako kara za nasze grzechy, ani wiara w niebiańskie odkupienie z woli Stwórcy. Ludzie nie myśleli o podstawowej, powszechnej herezji, na której powstał syjonizm, ale łapali tylko te atrakcyjne składane im obietnice, ponieważ, niestety, syjonizm pokazał się w czasie najsłabszego i najmniejszego liczebnie pokolenia, razem z nieszczęsnymi wydarzeniami, które przyczyniły się do zablokowania ludzkich umysłów na prawdę i do pozwolenia na zejście na złą ścieżkę syjonistycznej ideologii.

.
Nieusłyszany płacz

.
Jak bardzo uradowani byli rabin Weissmandl i jego przyjaciele, kiedy udało im się zebrać odpowiednią grupę ludzi! Jak wielką mieli nadzieję! Ale też jak bardzo byli zasmuceni, gdy próbowali działać i jak wielkie było ich rozczarowanie, gdy dowiedzieli się, że syjoniści wspólnie z Jointem zadbali o to, by nie dotarła do nich żadna pomoc z zewnątrz. Dotyczyło to możliwości ratunku resztki słowackich Żydów –- około 40 tys. dusz, jak i resztki Żydów z Polski i Węgier, gdzie chodziło o miliony dusz. Syjoniści umyślnie zapobiegli jakiejkolwiek pomocy pod różnymi pretekstami,  zauważalnymi nawet dziecku. To nigdy nie będzie wybaczone ani zapomniane. Toteż mówienie syjonistów o ahavas Yisroel trzeba ujawniać wyrażnie i bez  żadnych wątpliwości.

Piątek — dzień, w którym trzeba było zapłacić pierwszą ratę 25 tys. dolarów, zbliżał się nieubłaganie, a nie było jak zgromadzić pieniędzy dla Wisliceny’ego. Słowo pani Fleischman, przedstawicielki Światowego Kongresu Żydów, znanej Żydowskiej Agencji, powinno było się liczyć.

Napięcie rosło. Pierwszy transport wstrzymano. Ale jak można nawiązać kontakt z Zurychem, Nowym Jorkiem i Jerozolimą, siedzibami Żydowskiej Agencji, które mogłyby koordynować prace pozostałych dwóch organizacji? Słowacja była małym państwem odciętym od sąsiednich niemiecką okupacją. Nie było granicy z żadnym wolnym państwem, by przekazać wiadomość światu na zewnątrz.

Shloimo Stern okazał się niezastąpiony w znalezieniu chwilowego rozwiązania. Znalazł kuriera dyplomatycznego przygotowanego do dostarczenia ważnych wiadomości Jointowi w Zurychu. Mógł również pożyczyć pieniądze na krótki okres z różnych źródeł w Słowacji, więc zebrał równowartość tej olbrzymiej sumy i wymienił ją na czarnym rynku na 25 tys. dolarów. Wręczono ją Hochbergowi dla Wisliceny’ego. Hochberg przyjął pieniądze i przekazał nam wiadomość, że nie będzie dalszych transportów przez następnych siedem tygodni, po czym trzeba będzie sfinalizować nasze porozumienie wpłacając drugą ratę.

Wszyscy byli przekonani, że kiedy kurier dyplomatyczny przekaże wiadomość do Jointu i Agencji Żydowskiej, to nie 50 tys. dolarów, ale dziesięć razy tyle będzie oddane do ich dyspozycji dla tej i podobnych „transakcji”. Przecież Żydzi z całego świata będą tańczyć z radości, kiedy usłyszą, że w końcu otwarto drzwi do wewnętrznych kręgów SS, znalazłszy sposób na ratowanie braci.

Pani Fleischman usiadła, by napisać memorandum do Salli Mayera, przedstawiciela Jointu w Szwajcarii. Ostrożnie pisała każde słowo, wyjaśniając sytuację z iskierką nadziei. Joint powinien przyspieszyć pomoc w ostatnim momencie. Memorandum wysłano do Jointu, Żydowskiej Agencji i do przyjaciela Fleischmanowej, pana N. Schwalbe w Zurychu. Nastąpiło wyczekiwanie.

Mijały dni, tygodnie i niewiele pozostało z siedmiu tygodni. Zbliżał się termin drugiej i ostatniej raty i potrzebna była ogromna suma. Wiele osób zdołało uciec piekłu z Polski do Słowacji w drodze na Węgry i do Rumunii, które nie były jeszcze tak przetrzebione przez hitlerowskie hordy. Nie stanowili tysięcznej procenta tych, którzy już zostali zamordowani, ale powinni być wspierani. Pieniądze były konieczne do przekupienia słowackiej żandarmerii i policji, w celu zmniejszenia ich naporu na kontynuację deportacji. Pieniądze były konieczne dla obozów pracy w Sered, Novaki i Wiener na Słowacji.

Antysemicki rząd Słowacji wybudował te obozy pracy niewolniczej przed rozpoczęciem deportacji. Powiedziano pozostałym Żydom, że gdyby sami rozbudowali te obozy i zwiększyli ich pojemność, mogłyby one przyjąć więcej Żydów i zmniejszyć parcie na deportacje, a przede wszystkim, pieniądze były konieczne do spłacenia długów zaciągniętych u wielu osób, oraz zapewnienia zapłaty drugiej raty, kończącej ten krwawy układ.

Te pieniądze były sprawą życia i śmierci dla dziesiątków tysięcy Żydów na Słowacji i, ostatecznie, dla milionów jeszcze żywych na terenie Europy. Kto mógłby je zapewnić i kto powinien je zapewnić, jeśli nie Joint i Agencja Żydowska, w posiadaniu których były ogromne sumy darowizn od Żydów z całego świata na udzielanie pomocy braciom w potrzebie. Czy była kiedykolwiek większa i ważniejsza potrzeba?

Kurier dyplomatyczny wyjechał do Zurychu, trzymając w rękach rozpacz resztki Żydów. Musiał spędzić kilka dni w Zurychu, zanim wrócił. Czekaliśmy na niego z niepokojem, ponieważ jego przyjazd wiązał się z nadzieją wszystkichm nad którymi wisiał wyrok.

I wrócił. Ale nie miał nawet listu od tych „służących pomocą” organizacji, tylko słowną wiadomość, że nie mieli czasu napisać, nie wspomnieli nawet o pomocy.

Rabin Weissmandl pisze, że usłyszawszy to, poczuli się tak, jakby zawalił się na nich cały świat. Tylko pani Fleischman chciała sprawę wyjaśniać. Powiedziała, że wuj Salli Mayer był bardzo ostrożnym człowiekiem i trzeba napisać jeszcze raz. Trzeba również napisać do pana Silberstena, przedstawiciela Kongresu Żydów. I kto wie, może zrobią coś wspaniałego – dodała. Może w takiej ważnej sprawie musieli zwracać się do Nowego Jorku i Jerozolimy – kto wie?

Rabin Weissmandl sam napisał listy do Agencji i Jointu w imieniu pozostałych słowackich rabinów – listy pełne łez i błagania, lecz nie otrzymał odpowiedzi. Minęło siedem tygodni i w końcu wysłali wiadomość do Hochberga, prosząc go o przekazanie wyjaśnienia Wisliceny’emu, że kurier z pieniędzmi ze Szwajcarii miał wypadek i spóźnia się, przebywając w szpitalu. Z pewnością przywiezie pieniądze za dwa lub trzy tygodnie. Wisliceny zgodził się zaczekać.

W końcu przyszedł list od Jointu, napisany przez Salli Mayera: 50 tys. dolarów to duża suma na taki mały kraj, w budżecie na ub. rok zagwarantowanych mieli tylko kilka tys. dolarów. Joint musi być administrowany zgodnie z przepisami. Wyjaśnienia podane w memorandum –  dlaczego potrzebna jest tak duża suma i dane odnośnie sytuacji w Polsce, do której trwały deportacje, były przesadzone, wg Mayera. gdyż Żydzi ze wsch. Europy zawsze proszą o pieniądze. Ogólnie, dodał, niemożliwe jest wysłanie jakichkolwiek pieniędzy, ponieważ przychodzą one z Ameryki, która zakazała wysyłki do wrogich krajów. Ale możliwe było udzielanie pomocy finansowej co miesiąc, jeśli węgierski Joint zgodziłby się na wypłaty z funduszy zablokowanych na ich koncie od początku wojny.

Rabin Weissmandl i przyjaciele przeczytali list. Nie mogli uwierzyć, że napisali tak  bracia Żydzi. Kiedy zrozumieli, stanęły im serca. Ale to nie koniec. Był jeszcze jeden list, wyjaśniający pierwszy. Ten był jeszcze gorszy i bardziej druzgocący. Otworzył bezdenną przepaść, w której mogą utopić się Żydzi – za których odpowiedzialny jest syjonizm.

……………..

Ilustracje wybrał PB z youtube i http://www.infobomber.org/2009/05/07/citizens-guide-to-fema-camps/  za wyjątkiem tej na górze z: http://de-construct.net/?p=7699 

+++++++++++++++++

Dziesięć pytań do syjonistów

Rabin Michael Dov Weissmandl, dziekan Nitra Jesziwa i autor książki Min Hametzar 

(Publikacja przez autora w 1948 r. wielokrotnie przedrukowana)

tłumaczyli Ola Gordon i Piotr Bein (dolne ćwierć tekstu oraz korekta 20.1.2019)

1.    Czy to prawda, że w 1941, jak również w 1942, niemieckie gestapo oferowało wszystkim europejskim Żydom tranzyt do Hiszpanii, gdyby zrzekli się wszelkiej własności na terenie Niemiec i okupowanej Francji; pod warunkiem, że:
a.    nikt z deportowanych nie wyjedzie z Hiszpanii do Palestyny,
b.    wszyscy deportowani wyjadą z Hiszpanii do USA lub kolonii brytyjskich, i tam pozostaną,
c.    wpłacą wymaganą opłatę 10 tys. dolarów za rodzinę na konto Agencji, płatną w chwili przybycia rodziny na granicę z Hiszpanią, po tysiąc rodzin dziennie .

2. Czy to prawda, że przywódcy syjonistów w Szwajcarii i Turcji otrzymali tę ofertę w pełnym zrozumieniu, że Palestyna jest wyłączona jako miejsce docelowe deportowanych, jak uzgodniono między gestapo i muftim.

3. Czy to prawda, że odpowiedź przywódców syjonistycznych była negatywna i zawierała następujące uwagi:
a.    JEDYNIE Palestyna może być miejscem docelowym dla deportowanych,
b.    europejscy Żydzi muszą poddać się większemu cierpieniu i śmierci w porównaniu z innymi narodami po to, by zwycięzcy alianci zgodzili się na powstanie „żydowskiego państwa” po zakończeniu wojny,
c.    żaden okup nie będzie zapłacony.

4. Czy to prawda, że ta odpowiedź na ofertę gestapo udzielona została z pełną świadomością, że jej alternatywą będzie komora gazowa.

5. Czy to prawda, że w 1944 r. w czasie deportacji węgierskich złożono podobną ofertę, która uratowałaby wszystkich węgierskich Żydów.

6. Czy to prawda, że ta sama organizacja syjonistyczna ponownie odpowiedziała na tę ofertę (po tym jak komory gazowe pochłonęły miliony Żydów).

7. Czy to prawda, że w czasie najbardziej wzmożonych mordów, 270 członków brytyjskiego parlamentu zaproponowało ewakuację 500 tys. Żydów z Europy, by osiedlić ich w brytyjskich koloniach, co wynegocjowali dyplomaci z Niemcami.

8. Czy to prawda, że ta oferta została odrzucona przez syjonistów z uwagą „tylko do Palestyny”.

9. Czy to prawda, że brytyjski rząd przyznał wizy dla 300 rabinów i ich rodzin umożliwiające im wyjazd na Mauritius przez Turcję. Przywódcy Żydowskiej Agencji nakazali sabotaż tego planu, dodając uwagę, że plan był nielojalny wobec Palestyny, a 300 rabinów razem z rodzinami powinno być zagazowanych.

10. Czy to prawda, że w trakcie wspomnianych wyżej negocjacji, Chaim Weitzman, pierwszy „żydowski mąż stanu” oświadczył: najbardziej wartościowa część narodu żydowskiego już jest w Palestynie, a żydzi mieszkający poza jej granicami nie są tak ważni.  Kohorta Weitzmana – Greenbaum, nawet wzmocnił to oświadczenie mówiąc: jedna krowa w Palestynie jest warta więcej niż wszyscy Żydzi w Europie.

Są jeszcze dalsze podobne pytania do tych ateistycznych degeneratów znanych jako „żydowscy mężowie stanu”, ale niech odpowiedzą na tych dziesięć pierwszych.

Ci syjonistyczni „mężowie stanu” z wielką zdolnością przewidywania, chcieli skończyć 2 tys. lat boskiego nakazu Żydom uległości o politycznej posłuszności. Ofensywną bojowością rozpalili ogień antysemityzmu w Europie i zdołali ukuć więzy nienawiści do Żydów między nazistowskimi Niemcami i krajami sąsiednimi.

To są „mężowie stanu”, którzy zorganizowali nieodpowiedzialny bojkot Niemiec w 1933 r., tak szkodzliwy Niemcom jak atak muchy na słonia. Za to przyniósł nieszczęście Żydom w Europie. Kiedy Ameryka i Anglia żyły w pokoju z wściekłym psem Hitlerem, syjonistyczni „mężowie stanu” zaniedbali jedyną wiarygodną metodę odpowiedzialności politycznej; i poprzez bojkot doprowadzili przywódcę Niemiec do wściekłości. I wtedy, po najsmutniejszym okresie w dziejach żydów, ci syjonistyczni „mężowie stanu” zdołali omamić biednych uchodźców, by żyli w głodzie i demoralizacji, oraz by odmawiali wyjazdu do wszystkich innych miejsc z wyjątkiem Palestyny, z jedynego powodu – by budować ich państwo.

Żydowscy „mężowie stanu” podżegali i nadal podżegają rozgoryczoną młodzież żydowską do niepotrzebnych wojen przeciwko światowym potęgom jak Anglia, oraz przeciwko setkom milionów Arabów.

I  ci sami „mężowie stanu” syjonizmu beztrosko pchają świat do nowej wojny światowej, obracającej się całkowicie wokół Ziemi Świętej.

Syjonistycznych przywódców nie obchodzi to, co może przytrafić się żydowskim mieszkańcom Palestyny, Półwyspu Arabskiego, Europy czy USA. Wzmagający się antysemityzm w zachodnim świecie jest owocem ich „umiejętności kierowania państwem”.

Pod pozorem „miłości do Izraela”, syjonistyczni „mężowie stanu” zbałamucili wielu Żydów, by dewocję do Tory zastąpić dewocją do nikczemnika, który stworzył syjonizm. Warto tu powiedzieć, że Herzl rozwiązanie problemu żydowskiego upatrywał w konwersji. Kiedy dowiedział się, że nie jest akceptowana przez Żydów, wykombinował syjonizm jako zadowalającą alternatywę!

Wgląd w historię ujawnia, że tenże typ „męża stanu” sprzeciwiał się wezwaniu proroka Jeremiasza, aby ulegać sługusom Nabuchodonozora ze zniszczeniem pierwszej Świątyni. Pięć wieków później Rabin Yochonon Ben Zakai wezwał lud do poddania się  Rzymianinowi Tytusowi, żeby zapobiec przelaniu krwi. „Mężowie stanu” odrzucili jego apel i Rzymianie zniszczyli drugą Świątynię. A teraz przez ostatnie 50 lat „mężowie stanu” syjonizmu odtrącają przywództwo naszych Mędrców i nadal uprawiają politykę wzniecania antyseemityzmu. Kiedy skończą?? Czy każdy Żyd w Ameryce też musi ucierpieć?? Nawet nazistowski potwór miał więcej rozsądku i zakończył swą wojnę zanim całe Niemcy zostały zniszczone. Syjonistyczni „mężowie stanu” szydzą ze świętej przysięgi, jaką Stwórca nałożył na Żydów Diaspory. Nasza Tora w Traktacie Kesubos, folio 111, precyzuje, że Stwórca, niech będzie On błogosławiony, zaprzysiągł Żydów nie okupować Ziemi Świętej siłą, nawet gdyby wydawało im się, że mają do tego siłę; i nie buntować się przeciw Narodom. Stwórca ostrzegł, że gdyby przysięga złożona Jemu została pokalana, to żydowski miąższ stałby się „mieniem do wzięcia”, jak zwierzęta w lesie! Takie są słowa naszej Tory; te koncepcje cytował Maimonides w Igeres Teimon, Be’er Ha Gola, Ahavas Yehonosson i w Toras Moshe w Chasam Sofer.

Powszechnie wiadomo, że wszyscy Mędrcy i Święci w Europie oświadczyli , gdy wyłaniał się Hitler, że był on posłańcem boskiego gniewu, przysłanym do skarcenia Żydów za apostazę syjonizmu przeciw wierze w ostateczne mesjańskie zbawienie.

Yidden [Żydzi] — miłosierni synowie miłosiernych ojców — jak długo jeszcze musi święta krew żydowska być przelewana??

Jedynym rozwiązaniem jest: Żydzi muszą zdecydowanie odrzucić „Żydowskie Państwo”. Żydzi powinni przyjąć kompromis USA.

Musimy zdetronizować ateistyczno-syjonistycznych „mężów stanu” z ich roli liderów żydowskich i powrócić do oddanego przywództwa przez naszych mędrców.

Błagamy Narody, żeby otwarły drzwi dla imigracji, nie tylko do Palestyny.

Pokojowe, nie-syjonistyczne osoby religijne w Palestynie (zwłaszcza z tubylczej ludności) i ich odpowiednicy w Diasporze, powinni w imieniu ludu żydowskiego wdać się w odpowiedzialne negocjacje twarzą w twarz z Brytyjczykami i Arabami; celem polubownego uregulowania kwestii palestyńskiej.

Każdy Żyd powinien modlić się do Błogosławionego stwórcy, bo to w Nim leży cała moc nasza. Pamiętajmy, że nasze modlitwy muszą być szczere. Nie należy błagać Stwórcy o bankiet na Jom Kippur, ani odprawiać rytuału  obmycia, ze zdechłym robakiem w dłoni. Podobnie powinniśmy unikać postawy nie do obrony: rabusia modlącego się o Boską pomoc w wykonaniu przestępstwa. Powinniśmy modlić się, żeby syjonizm i jego owoce znikły z powierzchni Ziemi, a Mesjasz nas rychło zbawił.

Więźnia wypuszcza się tylko po odbyciu kary albo po ułaskawieniu przez Prezydenta za dobre zachowanie. Gdyby próbował uciec i złapią go, to wyrok zostaje przedłużony w dodatku do lania otrzymanego w chwili schwytania.

Wieni Żydzi — przez ponad trzy i pół tysiąca lat we wszystkich zakątkach świata,  poprzez różne losy, nasi przodkowie maszerowali przez morza krwi i łez, żeby niezłomnie zachować Wiarę w Torę. Jeśli mamy miłosierdzie dla siebie, naszych kobiet i dzieci oraz ludu żydowskiego, to utrzymamy dziś nasze złote dziedzictwo. Król Królów skazał nas na wygnanie przez nasze grzechy. Nieskończony, niech będzie błogosławion, zarządził nam przyjąć wygnanie z pokorną wdzięcznością, aż przyjdzie czas lub gdy pokutą zasłużymy na Jego wybaczenie. A jeśli będziemy szukać wyjścia z wygnania siłą, to B-g przyłapie nas, o czym przestrzegli nasi mędrcy. Wtedy nasz wyrok przedłuży się i pogorszy.

Wiele razy w przeszłości fałszywi mesjasze oszukali segmenty naszego ludu, lecz żaden z nich nie był tak zwodniczy i złudny jak kłamstwo syjonizmu. Z naszego doświadczenia historycznego, żadna kara nie była ani nie będzie większa od kary za zawierzenie syjonizmowi. Jeśli chcemy skrócenia wyroku wygnania, to musimy składać wniosek pokutą i zupełnym fizycznym i duchowym przestrzeganiem Szabatu i praw czystości rodzinnej oraz studiowaniem Tory.

Niechaj będzie jasne, że nigdy w żydowskiej historii (nawet w czasach Jeroboama czy Achawa [władcy Królestwa Izraela – PB]) tak wrodzy ateiści nie kierowali ludem żydowskim jak dziś.

Jak możemy błagać Wszechmogącego o litość, jednocześnie tolerując tych ohydnych, „wspaniałych” liderów jako rzeczników! Umiłowani bracia — oczyśćmy szeregi i oczyśćmy się sami; błagajmy Wszechmogącego modlitwą, pokutą i spełnianiem micw, by On zbawił nas, natychmiast.

+++++++++++++++++++++++++++++

„Galile vicisti?”

Holocaust stał się punktem centralnym w momencie, kiedy we współczesnej społeczności żydowskiej ludzie z jakichś powodów porzucali swoją wiarę i potrzebowali substytutu religii. Żydzi, którzy cały czas zachowywali wiarę, nie mieli powodu, aby czynić z Holocaustu centrum wszystkiego. Natomiast zsekularyzowani Żydzi potrzebowali substytutu religii, powiedzieli więc: „Oto Holocaust, a oto odpowiedź nań – Izrael”. Stał się on więc, mitem założycielskim. Ironia owego mitu założycielskiego polega na dwu sprawach. Po pierwsze, dla Żydów ów mit stał się substytutem wiary. Po drugie, w swej istocie jest to chrześcijański mit założycielski, ponieważ opiera się on na idei śmierci i zmartwychwstania. Jest to dokładnie opowieść o Wielkim Piątku i o Wielkiej Nocy, tyle że Ukrzyżowaniem jest Holocaust, Wielkanocą jest Państwo Izrael. Mamy tu więc do czynienia z Żydami, którzy porzucili swoja tradycję religijną i szukali dla niej sekularnej alternatywy, przyjmując ściśle chrześcijański paradygmat jako substytut swej odrzuconej wiary. Uważam że to bardzo ironiczne. — rabin Byron L. Sherwin http://netureikartapl.republika.pl/

Syjonizm a religia

Nacjonalizm bywał w historii Europy motorem najwspanialszych osiągnięć i jednocześnie straszliwych zbrodni. W dzisiejszych czasach nie jest on jedynym, powszechnie występującym czynnikiem destrukcyjnym.
Historia żydowskiego nacjonalizmu  /syjonizmu/ wykazuje te same ułomności i podlega tym samym zależnością co stare europejskie nacjonalizmy.
Syjonizm zaczynał karierę, tworząc sojusze z innymi siłami: z demokracją, liberalizmem, socjalizmem. Jednak wszędzie tam, gdzie dochodziło do konfliktu miedzy nimi, nacjonalizm nieodmiennie odnosił zwycięstwo, zniewalał rywali i znacznie ograniczał ich rolę polityczną.
Lewicowy i sekularny syjonizm w dzisiejszych czasach wydaje się już reliktem. „Lewicowość” z tego układu wyszła pokonana i skompromitowana. Obecnie obserwujemy sojusz syjonistów z ideami ‚narodowo-religijnymi’, często o zabarwieniu mesjańsko – mistycznym.
Zaślepienie tych żydów, którzy /często nieświadomie/ łączą nacjonalizm z religią – poraża. Szczególnie my żydzi powinniśmy wiedzieć czym kończy się mariaż nacjonalizmu i religii – i jakiego może wydać na świat bękarta.
Historia uczy, że ci którzy twierdzili, że potrafią zaprzęgnąć nacjonalizm w służbę religii, nie zdołali przewidzieć przyszłych zdarzeń, a ich zwolennicy słono za to zapłacili. — Adam Wahl http://netureikartapl.republika.pl/